Karanlığın Aynasındaki Fırtına

Sen hiç yüreğinde kayboldun mu
Gözlerin sıcak bir güneşe
Yüreğin bahara hasret
Dilinde kelimeler suskun
Gerçekle hayal arasında gidip geldin mi...

Geceyi sabaha bağlarken
Doğan günün karanlığında kayboldun mu
Yüreğinden binlerce söz geçerken
Dilinde sevdaya dair binlerce sitem
Hayat fırtınasında deli dalgalar içinde boğuldun mu...

Ah bu hayat
Hatayı affetmiyor değil mi
Doğduğuna bin pişman
Gözünde mazinin sisli bulutları
Gam keder içerisinde hıçkırıklara gömüldün mü...

Ve sonra kaybolup giden bir gölge gibi
Düşlerinin küllerinde yankılanan sessizlik
Bir hiçliğin enkazında sarsılmış kelimeler
Ne geçmiş bağışlar
Ne gelecek kucak açar...

Uğultulu bir rüzgâr gibi kaybolur zaman
Ne isyan ne umut
Sadece var olmanın tonlarca ağırlığı
Ve gözlerde mühürlenen kadim gerçek
Hayat hiçliği ödüllendirmez hatta cezalandırır...

Aynalar kırıldığında daha da şiddetlenir fırtına
Sessizlik çığlığa dönüşür
Gözlere kazınmış hatıralar
Ve zihinde sonsuzluğa akan bir uçurum...

Gölgeler korkakça titreyen ruhlar arasında dans ederken
İnsanlar bu karanlığın suretinde hapsolur
Artık ne geçmiş var ne gelecek
Ve fırtına ölüm gibi sonsuzluğa gömülür...

©
18 Nisan 2025
01:24