Karanlığı Kavrayan İçin

Bir vakit geldi
gökyüzü susmayı seçti,
yıldızlar bile adımı söylemedi.
O an anladım:
insan en çok
ışık yokken kendisiyle karşılaşıyor.

İçimdeki karanlık
bir anda oluşmadı,
yılların biriktirdiği
yarım kalmış cümlelerden örüldü.
Söylenmeyen sözler,
yutulmuş öfkeler,
“idare eder” denilerek
ertelenmiş hayatlar vardı içinde.

Ben kaçmadım.
Çünkü kaçmak,
karanlığı büyütür.
Durdum.
Geriye baktım.
Ve ilk kez
kendime yalan söylemedim.

Karanlık dediğin
bir uçurum değildir her zaman;
bazen bir derinliktir,
dibinde gerçeğin yattığı.
Oraya inmek cesaret ister,
ama çıkmak
ancak oraya inenlere nasip olur.

Omuzlarımda taşıdığım yük
bir kader değilmiş meğer,
sahiplenilmeyi bekleyen
bir sorumlulukmuş.
Ağırlığı bundandı.
Bunu anlayınca
belim doğruldu.

Geceler uzundu,
zaman ağır akıyordu.
Her adımda
içimden bir parça
eski bir kabuk gibi
düşüp kalıyordu geride.
Acıdı,
ama acı öğreticiydi.

Kendimle konuştum uzun uzun,
kimse duymadan.
Sustuklarımı dinledim,
inkâr ettiklerimi adlarıyla çağırdım.
Her yüzleşme
küçük bir yangındı,
ama külü temizdi.

Ve bir yerde fark ettim:
Işık, beklenen bir mucize değil,
hazırlanan bir zemindir.
Karanlık,
ışığın düşeceği alanı açar.
Ne kadar derinse gece,
sabah o kadar gerçektir.

Artık biliyorum:
Işık yakında
çünkü ben yaklaştım.
Korkunun içine yürüdüm,
gölgeyle aynı hizaya geldim.
Kaçmadım,
kabul ettim.

Şimdi içimde bir alev var
sessiz,
iddiasız,
ama sarsılmaz.
Rüzgârla sönecek cinsten değil.
Çünkü karanlığı kavrayan için
ışık bir ödül değil,
doğal bir sonuçtur.

Ve ben buradayım:
ne tamamen aydınlık,
ne de eski karanlıkta.
Ama ayaktayım.
Ve bu,
ışığın başladığı yerdir.