Karanlığa Karşı Duranlar İçin

Karanlık düzen, paslı bir zincir gibi
günlerin boynuna dolanırken
ben, avuçlarımda bir avuç umutla
yürüdüm gecenin içinden.

Kırık haklar dökülüyordu sokak aralarına,
kimsenin toplamadığı,
kimsenin sahip çıkmadığı,
yine de bizim olan o parçalanmış adalet.

Suskun çığlık yankılanıyordu duvarlarda,
ne tam sessiz,
ne tam duyulur…
Bir çocuğun iç çekişi kadar ince,
bir işçinin yumruğu kadar ağır.

Zulmün gölgesi uzuyordu üzerimize,
gökyüzü daralıyordu sanki,
güneş sırtını dönüyordu.
Ama biz, bir kibrit çöpü kadar bile ışığımız varsa
onunla meydan okumayı öğrendik karanlığa.

Eğri sözler savruldu üstümüze,
bükülmüş, yamuklaştırılmış,
hakikatin kemikleri kırılmış gibi.
Ama biz doğruluktan başka bir yola sapmadık,
çünkü eğrilik, sahibini çürütürdü önce.

Haksız hüküm indi insanların alnına,
bir mühür gibi,
bir sus payı gibi.
Oysa biz biliyorduk
adalet er geç kapıyı çalar;
gecikir bazen, sendeleyerek, yaralarını sararak gelir.

Yaralı adaletin omzuna dokunduk,
onu yeniden ayağa kaldırmak için
ellerimizi birbirine ekledik;
bir halk olduk,
bir nefes olduk,
bir yemin olduk bu karanlık çağın ortasında.

Boğuk itirazlar yükseldi önce,
tıkanmış bir nefes gibi,
ama sonra büyüdü, serpildi,
kıyıya vuran dalga oldu sesimiz.
Çünkü onurun sesi
en sonunda kendine bir yol bulurdu.

Ve sen ey karanlık düzen,
sen ey kırık hakları yok sayanlar,
bilin ki:
Bizim yürüyüşümüz uzun,
bizim sabrımız geniş,
bizim umudumuz inadına gürdür.

Bir gün,
ızdırapla eğilen değil,
adaletle doğrulan bir sabaha uyanacağız.
O sabah,
suskun çığlıklarımız şarkıya dönüşecek.
Zulmün gölgesi yere düşecek.
Yaralı adalet ayağa kalkacak.

Ve biz
diz çökmeyenler,
geri dönmeyenler,
ışığı sırtında taşıyanlar
o günü ellerimizle yazacağız.