Karanfil Ve Ölüm Şiiri - Ayşe Uçar

ayvan-ı dağınık gönlümün
ab-ı efsun’u döker gözlerim ağyar elinden...

çek! ...
sırtımdaki hançeri karanfil
dağlandı bağrımın cılgası kanamaz
feyl-i bozuk günlerin gafletine giriftarım
soldurdum gonca – gülü-mü
aklımın perisini al gayrı...

halden anlamaz saatler
düşüyor takvimlerden yapraklar
hak-ı yeksan pembe umutlar...
güler oldu halime kahpe felek
söndür içimdeki yangınları karanfil

.....

ey mahim!
ey mahbup! ...
uyan da bak, üzerimdeki mahi gözlere
menevşeşi soldu dudağımın, bak dillerim l â l
naçarım...yakar n â r-ı hicran yüreğimi...

sağır mısın?
duymaz mısın?
şekvası kırık sözlerimin incindiğini
ah! sinesi bozuk dertlerimin sebebi
hangi zehri içtin, tora saldın bu aciz bedenimi
talan edilmiş bağlarımda, yoluna revan ömrümün riyası
söyle! vadesi dolmadı mı acılarımın...

....

taharetsiz sancılarla yıkanırken yüzüm
ruz- u şebe uyanmasın hiç gözlerim
uçuşurken mavi kelebekler omuzumda
korkma! beni ölüme hazırla karanfil...

(08/08/2012)