Karanfil'im Şiiri - Ramazan Uğur

Kuru bir yaprak gibi uçtun ellerimden
Sözler dökülürken düğümlendi boğazımdan
İstemesekte geçiyor ömür
Yanlış zaman ve mekan aslında
Zamanı yok etmek gerekir zamandan.

Ayrılık zamanı gelmişken sevgiliye
Kuruyan dudaklarından çıkmadı
Dur! ! ! gitme! ! !
Hey içimdeki çocuk nereye bu gidiş
Bir hoşcakal bile demeden.....

Binlerce gül olsa bahçemde
Kokusundan tanırım ben karanfili
Diken olsa da sevdan
Batırırım yüreğimin ta derinliklerine
Ölüm senden gelecekse eğer
O gün bayramdır bana Ankaralım

İki yabancı gölge kavuşursa bedende,
Sözler yalan, aşk mahkum,
Kimbilir belki bir tebessümde aşk
Belkide soğuk ankara gecelerinde
Dolunayın kar üzerinede yakamozunda.

Saklamak ister gözlerim,
İçimde kanayan yaranın acısını
Belki de çoktan yola koyuldu yüreğim
Hasreti, hüzünü ve gözyaşlarını geride bırakarak

Belki bir düştü benimkisi
Gül bahçesinde bir karanfil sevdası
Artık gitmem gerek
Sevdamı, yüreğimi, canımı sende bırakarak

Bir fırtına esti deli yürekte
Karanfil misali boynunu büktü umutlarım
Benimkisi bir hayal, bir düş,
Sonu olmayan bir yol
Sabahı olmayan bir gece

Kimbilir artık düşerimde olursun belki
Seninle yaşadığım, sen olmayan bir hayat
Ve erken gelen vuslat