Karalamaca Şiiri - Ulvi Sahipoğlu

Karalamaca...

Sonsuz bir sessizliğin ortasında kaldım. Rüzgâr esmiyor, gökyüzü kıpırtısızdı. Sanki dünya, beni unutmamak için bir anlığına durdu. Zamanın dışında, varlıkla yokluk arasında asılı kalan bir an gibi…

2.
Her yeni gün, yeniden yanmak gibiydi. Gökyüzü açıldıkça içimde bir şeyler kapanıyor, umut ışığıyla birlikte iç sesim de yavaşça sönüyordu. Yaşam, bazılarına mucize getirirken, bazılarına yalnızca devam etme zorunluluğu bırakıyordu.

3.
İçimdeki kuş, her sabah biraz daha az kanat çırpıyor. Gözlerimi kapadığımda bir çığlık gibi genişliyor içimde boşluk. Hayat, bazen özgürlük değil, sadece daha sessiz bir esarettir.

4.
Kendime her sabah "bugün olacak mı?" diye soruyorum. Olmuyor. Rüzgâr esiyor, yapraklar düşüyor, insanlar geçiyor. Ve ben, her şeyin dışında, zamanı izliyorum; kırılgan, yorgun, ama hâlâ burada.