Karabulut Şiiri - Remzi Özmen

Karabulut kaplamış göklerimde dolaşır,
Serpiştirir nifakı boy boy topraklarıma.
Öz bağrımda insanım kendime düşman olur,
Bu hal yabancı bana dokunuyor kanıma.

Nedendir bilmiyorum izahta aciz kaldım,
Bin yıllık bir mazide nice kanlar birleşik.
Şimdi çıkmış bir hain kıydığı benim canım,
Kalleşliğe ad konmuş, bunun adı kardeşlik.

Daha dün at koşturduk birlikte Rumeli’de
Sakarya’da kardeştik birdik Çanakkale’de.
Kızgın Yemen çölünde çadırdan karakola,
Kutsal saymış girmiştik Mehmet’imle kolkola.

Hepsi benim insanım çıkılan aynı eşik,
Dua, kıble, mezarda yüzler aynı yöndedir.
Kimi camlar yan yana kapıları birleşik,
Teyze dayı dediğim, sayarsan binlercedir.

Mehmet’ime kıyan el, elbet masuma kıyar.
Ona yan bakıyorsan sakın bir söz söyleme.
Bugün beni satanlar elbet soyunu satar
Her kimsen sözüm sana niyetini gizleme.

Bir fidana kıyınca sanır ki dostluk olur,
Her adım atışında gömüldüğü çukurluk.
Bir gün gelir nefreti döner kendini bulur,
Kim bilir ihanetle yapar kimlere kulluk.

Bu çılgınlık nedir ki Ya Rab bu haşere ne?
Bazen masum bir çocuk bazen fidana kıyar.
Beslendiği kaynağı sırtını dayar kime,
Zehir taciri olmuş yurduma nefret yayar.

Şimdi hain bir nefes nedense zehir solur.
Bir gün gelir bu zehir döner kendini bulur.

Remzi Özmen