Karabasan Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Karabasanlar basmış uykuda,
Hani zordur ya nefes almak,
Dünyayı devirmekten.
İşte seni sevmek öyle.

Ulaşamamak, seni tutamamak var ya,
Kalbim sendeyken,
Kalıvermek uzağında, imkânsızlığınla.
Tekerleğin aşamaması,
Zirveye bir tur kala,
Hani tutunamamak gibi,
Katarın son vagonuna,
Bakıp kalmak ardınca.

Uzanamamak,
Ellerine avuçlarına,
Cankurtaran simidine tutunamamak,
Ve sarılamamak hayata.

Saçlarından bağlanmış gibi darağacında,
Basamamak bir türlü toprağa,
Puslu hayalleri bırakıp ta,
Meydan okurcasına.

Sevda,
Bütün varların yok olduğu yer,
Dualar kadar hem mümkün,
Ve belki olamayacak asla.

Hani o en muhkem köprü,
Bir ayağı, ayakta.
Oysa kalbinin yarısı sendedir,
Nabzının attığı nokta, çok,
Ne çok uzakta.