Kara Sevda Şiiri - Manolya Şiir

Yalvarışlar duyorum
Nasıl ki eziliyor karıncalar
Eziliyor iri bedenler
bir karınca misali yahut daha beter

amansız bir haykırış
fayda vermiyor ölüm saatinde
koşuyor engelleyemiyorum
mağlubum bir kere

soluyor yapraklarım
artık güneş açmıyor benim için
işçiciyim, köleyim
ben karanlığın tek hakimiyim

iştiyorum uzaktan
keman sesini
alacalı ses eğiyor başımı
cebimi kurcalıyor
ruhumun kalan kuruşlarını hesaplıyorum

benden bu kadar yiğidim
yol ayrımına yaklaştık
bir vedadır gülüşüm
ayrılıyor limandan gemi
sızlıyor yüreğim

gitsen bütün dertler çözülecek sanki
gitsen cebim değil ruhum doyacak
ama kumar gibi bir şey bu
kaybetme korkusu

şimdi seninle tek bir oyun oynuyorum
kazansam da kaybetsem de ayrılacağız
yıkılmak üzere olan binanın temelleri dururken
bana direniş sana hoşçakal demek düşerken
zaman sevda zamanı değilken
hangi sebep kalmanı sağlayacak ?
hangi sebep kollarımı hayasızca açacak?
kapkara bir gece... gündüz lakin sen beni hep kapkara bir gece diye hatırla.
benden bu kadar!