Kara Çocuğun Dolunayı Şiiri - Kara Çocuk 2

Bir Gönlü Beklerken

Sana bir aile hayaliyle yaklaştım,
Kırılgan değil, kök salan bir niyetle.
Bir ev değil yalnızca,
Bir yuvaydı özlemim:
Birlikte susulan akşamlar,
Gülüşle mayalanmış sabahlar…
Ben seni sevdim,
Ama gösteremedin, ya da korktun,
Belki de benim kadar açık sevmedin.

Ve sonra dedin ki,
“Aşk yetmez; merhamet de gerek.”
Oysa ben,
Sana duyduğum sevgiyi zaten
Merhametle büyütüyordum içimde.
Ama merhamet,
Sevginin üzerine serilen ince bir örtüdür.
Sevgi yoksa,
O örtü de rüzgâra teslim olur.

Ben seni severken,
Kendimi de tanıdım yeniden.
Yüreğimi ortaya koydum,
Cümle cümle, susuş susuş.
Ama şimdi aklımda bir soru:
Acaba sen,
Beni sevmeyi deniyor musun
Yoksa sadece seviliyor olmanın huzurunda mı bekliyorsun?

Ben bir düğme aramıyorum içimde,
Sevgimi kapatacak bir icat değil arzum.
Ben, sana açılan bir kapı oldum,
Ve senin "evet"inden başka bir kilit istemedim o kapıya.

Seninle bir "biz" olma hayalinden,
Bir "ben" olarak uyanmak korkutuyor beni.
Ve en çok da
Ben seni sevdim diye
Senin, sevdiğini sanman…

Eğer bana kalbini gerçekten vereceksen,
O zaman yorulmam,
Yıllar da geçse umutla beklerim.
Ama bilemezsem…
Belirsizlik her şeyden daha yorar.

Yine de bil ki,
Bu şiir bir sitem değil.
Bu bir aşkın,
Sana mektubu.

Ve eğer bir gün
Gözlerinin içiyle “evet” dersen,
Ben hazır olacağım —
Kalbimde sümbüllerle,
Avuçlarımda dua gibi sakladığım sevginle .