Kar, Yağmur, Düş Kırıkları

kar düşmedi daha
yağmur arındırıyor şehri günahlarından
çocuklar yağmuru sevmiyor
aşıklara inat

bağdaş kurup bir derviş
nimet bildiğinin altında
saçları sakallarıyla sevişiyor
teni yağmurla
tesbihini çekip ağır ağır
tebessüm ediyor
koşuşturan kalabalığa
insanlar deli deyip geçiyor
nimet bildiğinin altında..

ağır aksak yürüyor
bir kadın
şefkatle tenini okşarken yağmur
düşünde kelebekler
kır çiçekleri
aşkla geçen günler
sigarasına eşlik eden
bir ahh dudaklarında
güçlükle takip ediyor
bir ayağı diğerini
ağır aksak yürüyor
bir kadın
yağmura aldırmıyor
sırılsıklam olmuş bedenine rağmen..

ve duruyor yağmur
derviş bozuyor bağdaşını
doğruluyor oturduğu yerden
ve fısıldıyor usulca
'fe eyne tezhebun,
fe eyne tezhebun..'