Kar Yağıyordu Şiiri - Kadir Albayrak

Sözün bittiği yerdeydi
Anlamını yitirmişti kelimeler
Zaman tükenmiş, dinmişti gözyaşları
Acı biteviye ve kalıcıydı hasret
Son yaprakları dökülmüştü hazanın
Ve mevsim zemheriye dönüyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Gecenin üstüne serilen bembeyaz yorgan
Anıları örtüyordu… Ve “maziye dair” ne varsa
Onlar, üstüne düşeni yapmışlardı(!) şüphesiz
Kalanı; tabiat tamamlıyordu! ..
Dalları eğilmişti genç ardıçların
Kuşlar sığınacak yer arıyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Yıllar eridi, “o kısacık” bir an’da
Umuda ait ne varsa ve ne varsa yarına dair
Donmuştu! ... Üşüyordu! .. Ve yağan kar
Yüzlerinde ki çizgileri dolduruyordu
Adam kadına, kadın adama baktı
Saçları ağarıyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Ne kadar da çok severlerdi lapa lapa yağışını
Şöminenin alevi yırtarken karanlığını gecenin
Ve sıçrarken kıvılcımlar yıldız gibi dört bir yana
Birbirlerinin gözlerindeki parıltıyı seyre dalarlardı
Ve dalarlardı gecenin karanlığına
Esen rüzgâr bir bir hatırlatıyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Ayak izlerini örterken gidişinin ardından
Tipiye dönmüştü kar
Ve yaklaşan fırtınayı müjdeliyordu(!)
Gece karardıkça, inadına beyaza boyuyordu
Vazoda ki son beyaz gül solmuştu susuzluktan
Ve üşümüş elleriyle “adam” sessizce ağlıyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Cazırdayan kibrit, bir sigara tutuşturdu
Dumanı raks edip giderken rüzgârla gökyüzüne
Hıçkırık sesi kaybolup eridi tipinin hışmıyla
Yağdıkça, yağdıkça her şeyi örtüyordu! ..
Bahardı ya,“bütün aşkların şairi”
Sevdaları ise “karakış” yazıyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Sonbahar kadar yorgundu ömür,
Bahara ulaşamayacak kadar yaşlı,
Ve bitkindi, sevdaları kaldıramayacak kadar
Umudun saçaklarından buzlar sarkıyordu
Dinmişti tipi… Lapa lapa düşüyordu yine
Düşerken bir hüzzam şarkı söylüyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Bir kardelen takıldı gözlerine adamın,
İnatla uzatmıştı başını, yukarı hep yukarı
Var gücüyle savaşıyordu
Devriliyordu adam… Kardelen dikleniyordu
İmrendi adam! .. Yandı” tükenen umutlarına”
Kardelen gülümsüyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Bahardı doğduğunda ve sevdiğinde bahardı
Dört mevsimde “baharında kışlardı”
O kadar uzaktı ki ölüm,
Ve bir o kadar umut doluydu yüreği! ..
Düş de olsa gördüğü, “düşünde vuslat vardı”
Oysa “hasret” can veriyordu
Kar yağıyordu! ...
***
Toprağı kar örtmüştü, adamı “ölüm”
Son sayfası da okunmuştu kitabın..
Sıyırıp attı üzerinden bedenini
Ağır geliyordu! .
Dudaklarında garip, beyaz bir tebessüm
Ve “ruhu” göklere yükseliyordu
Kar yağıyordu! .....
***
Ve yağdıkça,
Bedenini de örtüyordu