Kar Yağar Karanlığa Şiiri - Ali Köseoğlu 2

KAR YAĞAR KARANLIĞA

Eridikçe zaman
Kar eriyor ben eriyorum
Gecenin bağrında kesilir sesim soluğum
Kar olup karanlığa düşerken çocukluğum.

Unutmuşum kartopu oynamayı
Kardan adam yapmayı
Unutmuşum ağlamayı
Gökler ağlar kar yağar
Yıldızları unutulmuş şehrin dağlarına
Yollarına ve saçlarıma
Yıkılır mı dünya bir kar tanesi elimden tutsa
Babamın gittiği yoldan götürse beni babama

Çaresiz bir acı sessiz bir çığlık
Dolaşır durur bedenimde
Sen gidince Süreyya ülkesine
Kar gibi süzülür şairin sözleri
Yetimin gözlerinden işgal edilmiş yüreğime

Baksana nasılda geliyor kar salına salına
Umut oluyor bahara
Can oluyor toprağa
Ve toprakta ben oluyorum
Kuşluk vakti gökyüzüne kanat çırpan
Kuşların kanatlarında titreyen ben oluyorum
Üşüyorum kirletilmiş masiva kıyısında
Annemde yok ki hayat bulayım kollarında

Buzdan kahramanları eriten adam
Yıldız misali kayarken içime düşer gam
Senindi sana uğurladık
Seher vakti çağrılınca babam

Bileklerimde urgan izleri var kederden
Görmüşler gönül penceresinden
Tanımışlar çocuk gülüşü eşkâlinden
Veda etmedin giderken
Der gibiydin nasılsa geleceksiniz bir bir peşimden
Kardan daha narin daha ak Nazlı yar
Bize bıraktığın en kıymetli yadigâr
Beyaz bir örtü olur karanlığa kar
Düşer tane tane gökten
Haberi gelir bahar gelmez kış bitmeden