Kar beyazı Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ressam uyanmış,pencereden bir bakmış ki
Ankaraya kar yağmış birkaç metre ötede
ofisi varmış bir arkadaşının
o da grafikermiş

şimdi gidip bir çay içmeli sohbet etmeli
arkadaşının ofisinde
memleket haberlerini sormalı ondan
karlar gıcırdarkan botlarının altında ressamı
bir elinde masa şovalesi diğerinde boyaları

boyalardan bir kaçı yere düşmüş üşümüşler
dişleri birbirlerine çarparken
fısıldamışlar birbirlerinin kulaklarına

-biz de çay içeriz ısınırız

ressamı arkadaşı güler yüzle karşılamış
hemen bir bardak çay dumanı üstünde
demi derseniz iç güveyisinden hallice
yanında bir dilim kek, oldukça kallavi
güler yüzünü sevgisini de katarak arkadaşı
-Hııı demiş kim demişki erkekler kek yapamaz

-afiyet olsun hadi ye
boyalar halen üşüyorlarmış
onlara çay veren bir Allahın kulu yokmuş
siyah eğilip beyazın kulağına bu kısmı siz de fısıldayarak
- donduk hadi kucaklaşıp ısınalım bari
daha ağzını açmadan olur demeden beyaz
siyah bir sarılmış ki beyaza soğuk bir gri olmuşlar
şu kışın ayazında

siyah erkek beyaz dişiymiş
sarı bayan mavi erkek
sarılmışlar birbirlerine onlar da hiç dururlar mı
sarı üstelik hamileymiş tutumuş mu safrası
yemyeşil olmuş suratı

kırmızı dünden razı atılıp sarılmış bir hamlede sarıya
odanın ortasına sevdalı bir güneş doğmuş
mavi atılmış ordan çekmiş kırmızıyı
sarının kollarından sonra da yaptığından utanıp
mosmor oluvermiş anında

çaylarını bitirince iki arkadaş
birisi çerkes, birisi dadaş
-hadi bir şey üretelim demişler bir Türkiye haritası
çizince grafiker ressam da rengarenk boyayıvermiş
arkadaşı alkışlamış ne güzel bir mozaik demiş
geçiyormuş pencerenin önünden iki şair arkadaş
biri tutucu diğeri çağdaş

ne yani demiş biri bu da şiir mi? arkadaşına
arkadaşı ılımlı bir sesle- keşke şu renkler gibi biz de
kucaklaşabilsek sarılsak birbirimize diyip sarılıvermiş
alın kıssadan hisse demiyorum da size
siz de bir şeyler katın isterseniz renklerimize

24-Aralık-2008-Ankara