Kar Şiiri - Harun Doğruyol

Bir mısrayı tamamlıyor
Karanlığa inen heceler
Yavaşca yükseliyor sesler
Dönerek eriyor niceler

Issız adımlarla geziyor
Gökten süzülen cüceler
Eflatun yanıyor ucundan
Boşluğa iniyor geceler

Dudağıma değiyor biraz
Ürpermedir alıyor beni
Dişlerime kilitli niyaz
Evlerin sararıyor teni

Karanlık artıyor artıyor durmadan
Daha da ıssız oluyor gözlerim
Omuzlarıma biriken zaman
Ruhumun çığlıkları sözlerim

Başım havada uzuyor
Uçuşan kelebek sürüsü
Alnıma bir taç takıyor
Cennetten süzülen birisi

Torbadan yıldızlar saçılmış
Ellerimde nabzımın sesi
Zaman sanki bükülmüş
Susuyor sessizliğin en sesi

Bir kıvılcımla geçiyor
Gözümün önünden nakışlar
Beyaz bir sükûn tütüyor
Sonsuza değerken bakışlar

Kaldırın beni düşüyorum
Susuzum çatlamışım
Islak bir alevde üşüyorum
Koynuma karanlık katlamışım

Perdeler düşerken bir bir
Masal kitabımı kapattım
Bu kar değil sanki kabir
Bedenimi kara uzattım