Kapıldım Gidiyorum Şiiri - Murat Önder Ö ...

Kapıldım gidiyorum…
Ne rüzgârı sordum,
ne yönü,
ne de nereye varacağımı.
Sadece yürüdüm.
Adımlarımın anlamı yok artık;
gittiğim yer önemli değil,
çünkü geride kalan yerin hiçbir hükmü kalmadı.

Bir şeyler kırıldı içimde.
Sessizce.
Kimse duymadı.
O kadar zarif kırıldım ki,
başkalarının gözünde hâlâ sapasağlam duruyorum.
Ama ben biliyorum içimdeki o cam şehri…
Parça parça oldu.
Ve o andan itibaren hiçbir yer tam değil artık.
Hiçbir yüz tam değil.
Ne bir şehre aitim, ne bir insana.
Sanki dünyaya bile fazladan eklenmiş gibiyim.

Gözlerimi gökyüzüne diktiğim her gece bir cevap bekledim.
Gelmedi.
Sustu bulutlar, sustu yıldızlar.
Bense her gün biraz daha konuşmaktan vazgeçtim.
Çünkü bazı kelimeler çok söylendiğinde anlamını yitiriyor,
bazılarıysa hiç söylenmediğinde.
Ben ikisinin arasında bir yerde kayboldum.
Kapıldım gidiyorum işte.
Ne başlamak istiyorum, ne de bitirmek.
Arada kalmak bazen daha güvenli geliyor.
Yarı karanlık, yarı aydınlık…
Ne umut yorar, ne de umutsuzluk çöker.
Sadece gidiyorsun.
Rüzgârın götürdüğü yere değil, seni tutmayan yerden uzağa…

Kimseye anlatamıyorum çünkü kimse sormuyor.
Belki de herkes kendine suskun artık.
Herkes kendi yolunun yolcusu.
Herkes kapılmış gitmiş bir yerlere.
Belki biraz ben gibi… Belki ben, biraz onlar gibi.
Dönüp arkamdan bakan biri olur mu bilmem.
Ama şunu bilirim:
bazen gitmek, kalmaktan daha sessiz bir feryattır.
Ve ben içimde o sessizliği büyüte büyüte gidiyorum.
Belki de bu gidiş, bir gelişe çıkmaz.
Belki de bazı gidişler sadece bitiştir.
Ama duramıyorum.
Kapıldım bir kere…

Ve artık neyin iyi geleceğini bilmeden gidiyorum.
Ama yine de içimde tuhaf bir dinginlik var.
Belki de insan kırıldıkça değil,
kabullendikçe sakinleşiyor.
O yüzden sorma bana "nereye?" diye.
Sadece şunu bil…
Kapıldım gidiyorum.
Kendime doğru, belki de senden uzağa…