Neye iliştirdik de kaybettik onunla beraber mutlu olmaya dair hevesimizi, şevkimizi?
İftara yakın sokağı kaplayan pide kokusu mu, dostla içilen kahve mi kendimize getirir bizi?
Öylesi bir yitmek ki bu sebepsiz mutsuzlukların göğsünde, yoksa gelemez miyiz kendimize?
Gözler yaştan, dudaklar tebessümden yoksun; yetmiyor işte yetmiyor dünya hepimize.
Uyumalı öyleyse, yatıp da annemizin hayalinin dizine, uyumalı uyanmaya niyetsiz.
Gözlerimizi kapatalım sımsıkı, yok açtığında görecek; dünya karanlık, dünya hissiz!
Isırma dudaklarını gözlerini kapattığında kanar, kanar da kimseciklerin umrumda olmaz.
Tamamını Oku
