Kanyonun Yamacından Arta Kalanlar

En çok geceyi severdim. Yıldızların göz kırpışlarında rüzgârın esintisinde okşayışlarını. Kimselerin görmediği sessiz sevişmelerdi, kovuktaki kumruların uğuldamaları arasında. Sert fırtınalarda öfkelerin çarpardı yamaçlarıma. Ben o zaman yürekten kopan parçalarımı toprağa bırakırdım. Düşerken yükseklerden toprağa doğru çığlıklarım duvarlarında yankılanırdı.

Ölmek isterdim tarihin sırlarıyla sarmalanmış hayallerime, umutlarıma sarılıp sevdalarını yaşadığım gün kızıla boyanırken akşamın matemine yaslanırdım. Gün geceye kavuşurdu. Uzaklardan esintinin getirdiği gül kokularına geçmişin kokuları karışırdı. Acılarım kuytulara gizlenirdi. Karanlıklara uzanan uykularıma mehtap izin vermezdi. Senin görüntünü silmek istedikçe beynimden, her gün doğumu ile yenden karşımda beliriverirdin. İçim yanardı kahpe zamanın kan damlayan saniyeleri arasında sıkışıp kalırdım. Korkunun soluğu dolardı nefesime ve ben sık nefeslerde kalırdım.

Uzaklara dalan derin bakışlarını gördükçe yüreğim ağlardı. Vicdansız dünyanın kapattığı kapılar ardında sessiz, sensiz, kimsesiz kalırdım. Yıldızlar şahitlik ederdi verilmiş hükmümün infazına. Mavinin laciverte dönüştüğü zulümlü günün sensiz saatlerinde ağlamaya dururdum. İşte sevgili ben bu saatlerde içinde senden gelecek olan bir ses, bir nefes beklerdim. Gözlerinden gözlerime akacak olan ışık huzmeleri ile kendime gelmek için…

Zamanın özlem çukurlarına hapsettiğim senli duygularımı seyyahın ayak izlerinde sana gönderirdim, terk ettiğin yürek mekânına geri dönmen için sana kılavuzluk etsin diye. Gelinlik kızların işlediği gergefin iğnesinde nakış olurdum, her darbede yüreğime sen işlenirdin. Sözcüklerinin acısı ile kapatırdım yüreğimi ve her pişmanlığımın ardında sen görünürdün. Bitmek bilmeyen acı günlerim kendi kendinin avuntusu olurdu.

Rüzgârın her duruşunda sevgini, sevgimi, sevgimizi sorgulardım. Sen miydin beni seven, yoksa ben miydim seni sevdiğimi söyleyen. O zaman iki damla bırakırdı gökyüzü yanaklarıma ve yıkarı acılarımı.

Hüzünlü masalların kahramanları gibiydik. Kışlarımız sert geçerdi, baharlarımız hoyrat. Her yaprak düşüşünde biraz daha kanardı kapanmayan yaralar. Güneşin kızgın ışıklarında ufalanırken umutlar son darbeyi yalnız gelen mehtap vururdu. Evren bütün ışıklarını kapattığında mehtabın şavkına benzerdi senden yansıyan ışıklar ve ben bu ışıklarla yaşamaya devam ederdim. Işığın olduğu yerde karanlık nasıl saklanmazsa bende senden saklanamazdım.

Yarısı sende yarısı bende olan birleştiremediğimiz ayrılıkların aşkı çok yakınımdaydı. Aynı yerde yazılan kaderi değiştiremedim, bağlandığım köklerimden ayrılamadım. Yılgın zamanlar içimdeki bezginliğimi törpüledi. Senli yalnızlığın sunağında bedenimi ve yüreğimi kurban ettim. Sessizce yaşlarıma karıştı sunaktaki kızıl kan. Yaşanmamış anlardan birikintiler oluşurdu sen elini uzatıp dokunana kadar. Tenden öte kan ve gözyaşından oluşan beden sıvıları yaşardı vuslatı.

Ömür kılıcın keskin ağzı ile tanışacağı zaman geldiğinde ömrünün yanına koyduğum ömrüm bulutun kanatlarında arşa havalanırdı, ateş olan ruhtan çıkan gülümseme ile. Seni ne çok sevdiğimi anlatır, semada dolaştıkça isyan ve ihanetlerle yağmur olup düşerdim yüzüne. Her damlam sende ki çizgileri derinleştirir taş olan yüreğine inmeye çalışırdı.

Mevsimlerin akışında yaşardım sendeki aşkı. Her baharda ırmakların sesinde yeni bestelerim söylenirdi. Her tomurcukta yüreğim sana yeniden açardı. Yağmurlarla yapışırdım bedenine, saçlarından süzülüp yüzünde dolaşırdım. Ellerinin her bir damlaya dokunuşları bedenimi sarardı. Sonbahar rüzgârları ise mutluluğumun sürgünü olurdu, üzerine örtülen beyaz yorganda kefenim. Ben inatla her bahar sana yine yeniden uyanırdım sevgili.

En yakınım, en değerlim ve en sevdiğim sendin.
Yaşadığım bütün çöküntü ve yıkıntıları bana yaşatanda sen.
Ve tüm ayrılıklara bir rüzgâr sebeptir.
Susuşlarında sesimi aradığında
Ben o zaman belki özgür olurum.

16.01.2013
Fatma AVCI