Kantara*1 Şiiri - Canev Dinçer

Doğu Beşparmaklar’ın tepesine sere serpe yaslanmış
Çam ormanlarının kucağında dingin
Esintinin ritmine uyup
Altodan sopranoya mırıltılı ahengiyle her daim dansta
Fırtınalara kafa tutmuş gönül çelen
Sevdalım
Gençliğimin güzelliğini dolu dolu yaşadığım mis kokulum
Kantara

Pembeden beyaza
Tavşan kulaklarından**mistik bir halıda buldum kendimi çamların altında
Bir kuşluk vakti
Yağmurlu bir güneş nazlanırken tahtında
Ben meditasyonda
İç huzurumla kendi kendimle baş başa

Çam dallarının arasından ıslak bir işveyle bana göz kırpan
Yağmur damlalarına
Yüreğime ferahlık elmas tanelerine
Gözüm kaydı

O an kalbime saplanmış aşkın okuyla
Vurgun yediğim
Ömrümce sen benim
Ben senin dediğim Kantara

*. Beşparmak Dağları üzerindeki üç kaleden en doğuda olan Kantara Kalesi yakınındaki pastoral, cennet gibi küçük bir yerleşim yeri.
**. Kıbrıs ağzında ‘siklamen’.

Kantara 2

Bir ateş yaktı birisi
Kavruldu ağaçlar kuşlar tavşanlar
Sabır taşları çatladı
Çamlar zift karası Kantara kırgın
Ninnilerden yoksun yağmursuzlukta
Ağaçların meyli denize gerçi
Deniz uzak ve kum zambakları kokusuz
Çamlar nice sevdiğini yitirmiş susmuş

Kese böcekleri çıkageldi ardından
Ateşin tüketemediğini kurutmaya
Çamlar tat almıyor artık rüzgardan
Elektrik tellerine yaslanmışlar dal dal
Sarılmak istiyorlar
Ormanda elektrik telleri varsa hele vah
Yağmuru bekliyor ağaçlar güneşi bekliyorlar yaşamak hatırına
Ya da küçük bir kıvılcımı
Tutuşmak için tekrar

Fıstık çamlarının orkidelerin tavşan kulaklarının yurdu yuvası
Tavşanların tilkilerin kekliklerin barınağı
Nergis kokulu Kantara’nın çam ormanları bize küs
Yağmur sonrası güneşinde damlalar donuk
Işıltısız

Bize ayıp
Kantara’ya yazık oluyor