Ağlayacak ne var ki,
gülmek de bir şey değil.
Bu fani dünyadan göç edip
ölmek de bir şey değil.
Karabağlı olmak gerekiyor şu an,
artı bir de garip şair,
yüreği dağlı…
Ve bir gün
çekip gitsin Dörtyol’a doğru.
Önünde Ağdam,
çaprazında Şuşa.
Yürek kanlı bir çiçek,
Gönül kırık bir şişe.
Umudun tüm yolları kapalı
Acı gerçekleri saklı.
Bir turnaya eş olmak isterken
uçmuş kafasından aklı.
Yol gidiyor gökyüzüne,
yol gidiyor sola sağa.
Sen niçin ağlıyorsun? !
Niçin kapanmış yaramı
dağlıyorsun?
Duyuyor musun? Dert dediğimiz işte bu!
Ben bu kara toprağa eğilerek,
onu mukaddes bilerek
bir kader ağacı dikerek,
ruhumu çarmıha çekerek,
Dörtyol kavşağında kaldım.
Tanrı’ya isyan etmedim,
kendi gönlümden öç aldım.
26 Şubat 1999
Kayıt Tarihi : 22.3.2008 18:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!