Kanım Yanıyor Şiiri - Ozan Durmaz

Düşünmek...
Düşünmek ve görmek,
gözünü dolduruyor insanın.

Düşünmek halkı
Ezip geçiyor insanın kalbini
ağır araçların
karayolunu ezdiği gibi

Bir ateş kaplıyıveriyor kalbimi
Yanıyor halkım,
İçim yanıyor!
Kalbim yanıyor, kanım yanıyor!

Kanıma dokunuyor ey halk!
Bir kısmınız;
kuru ekmek isterken fırınlardan
bir kısmınız;
bazılarının ekmek parasını çalıyor!

Kanım kaynıyor!
Beynim almıyor!
Kabullenemiyorum.
Gözlerim doluyor,
yanarken kalbim.
İnsanlar buna ağlamak diyor...

Bense insan olduğumdan utanıyorum
Böyle bir düzende yaşamaya,
isyan ediyor kalbim ve beynim

Gencecik insanlar işkence görürken
Gözünü para bürümüş olanların,
onlarla dalga geçiyor gibi yaşaması!
Deli ediyor beni!
Kanım yanıyor!

Başkası istiyor diye
Güneydoğuda şehit oluyor
iki kardeş!
Kardeş kardeşi vuruyor,
Ben ağlıyorum.
Kalbim yanıyor!
Beynim yanıyor!
Kanım yanıyor!

İnsan olduğuma inanmıyorum.
İnsan olmak istemiyorum!
İnsan çkardan ve intikamdan
Bir bileşim sanki...
Ben bunları artık
İSTEMİYORUM!
Kalbim yanıyor...
Beynim acıyor...
KANIM YANIYOR...

OZAN DURMAz