Kalp Ve Güz Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

KALP VE GÜZ
Kendi kendini onaran bir bedene sahiptik oysa mualla!
Hep böyle düşündüm, kanayan diz kapaklarıma,
Tırnak uçlarımın yokluktan mı
Yoksa yok olmaktan mı kaynaklı
Vitaminsizlik adı altında oluşan et parçalarımı
Soyup soğana çevirdikten sonra
Yanması, kanaması ve ardından bir süre sonra
Sanki hiçbir şey yokmuş gibi
Tekrardan eski hayatına devam etmesi
Olanca gücümle şaşırtırdı beni
Böyleyse
Nasıl oluyorda kırılan kalpler
Tamir olamama gibi bir diyaloğa girebiliyordu bizimle

Kırılan kalbin bedenden bir parça olduğunu sanmam
Ruhun varlığını hiçe saymam olmuştu,
Kalp kırılınca arşı delerdi
Bundandı bedende bir parça olmasına karşı duruşu
Bundandır kanayan tüm yaralarım kabuktan sonra eski halini alması
Bundandı kırılınca kalp onarılamaması,

Mualla!
İsmin bedenimin en ihtimam gören
En can alıcı yerinde gizlenmiş
Bundandır senin acımasızca beni deşmen
Asırlar geçse de iyileşmemiş
Olması
Kalbin bir et parçası olmasının dışında algılarımı çökertmişti.

Beden yaralanınca avazı çıkınca damarlardan
Kan dökülünce can ocağımdan
Mualla ederdi
Mualla!
Kanatırdı, senin avuçlarımdan kayman
Kanatırdı,
Gürz’üyle delen hasret ve çaresizce bekleyişim
Güzleri severdim ben,
Sömestr tatilini,
Şöminesi olmayan evlerimizde
Doğal gaz diye yutturulmuş olan
Doğamızdan çalınan gazla ısınan evlerimizde
Kestane yiyemediğimiz odun sobalarının bulunduğu evlerimizde
Evler bizim değil miydi?
Körpe, kuytu, rutubetli
Gurbette nazenin olan evlerimiz,
Kanatırdı bedenlerimizi
Kanardı serin sabahların yaz sıcakları
Kanadı hep beklerken gelmeyen güz havaları
Kırılmış kalplerimiz
Su ve bir parça ekmek kırıntısını vermeyi ötelediğimiz
Kedilerimiz
Hepsi güz ayını dört çekerken
Biz sürünerek beklemiştik.
Şimdi
Çarpık bir yolun
Çarpık bir şiire çıkış kapısının kilidi ellerimiz
Uzat bana
Uzat ellerini
Açayım tüm güzel günleri
Gelmeyi erteleyen güzlü,
Esenlik olan serinlikleri
Özledik!...