Kalp Kalbe akıl sahte benlige

Sevmek için ne lazımdı gerçekten?
Atan bir kalp yetmez miydi sahiden?
Gözler gözlere değmeli miydi mesela,
Yoksa hayalin bile yetmez miydi kalbime?

Kalp bu, bedende atar.
Bazen yavaş, bazen hızlı…
Bazen bir bakışa bir gözyaşına çarpar
Derler ya “kalp gözü”
Bazı şeyleri gözlerden iyi görür aslında.

Bir gün, hiç beklemediğin bir anda
Gözlerinin şahit olduğu bir an
Kalbini kırabilir ansızın.
Görmese de anlar,
Duymasa da dinler,
Dokunmasa da hisseder.

Ve bazen...
Sustuğun şeyler olur en çok içini acıtan.
Konuşsan kırılır,
Sussan içinde yankılanır.
İçinde tuttuğun her cümle
Kalbinde bir iz bırakır aslında.

Ama kalp de öğrenir zamanla,
Kırıldığında nasıl iyileşeceğini,
Güvendiğinde nasıl temkinli olacağını.
Sevmenin bazen gitmek,
Bazen de sessizce kalmak olduğunu.

Çünkü sevmek, sadece yanında olmak değil,
Uzakta da olsa kalpte taşımaktır birini.
Göz göze gelmeden de olur,
Kalp kalbe değdi mi yeter insanogluna