Suya hasret köklerin duyduğu gibi duyuyorum atışlarını kalbinin
hasret gök gibi özlüyorum.
Bazen sokak çalgıcısı görur gibi oluyorum
Kendi şapkama bir teklik atıyorum.
Kumbarası kendinde anahtarı bankada bir durum bu
Gülüyorum...
Mavi ve denizi ardına almış da ondan besleniyor nağmeler
Kordon kordon çınlıyor ses
Ne deniz duyuyor ne de saz; ilginç...
kılığında bilge ile karşılaşıyorum
utanıyorum...
Hem gagası uzun hem de sesi
Çoğu zaman kendime benzetiyorum da
Sessiz derin sanan kendini;
Soruyorum; kargaya benzeyen martıya.
'Sen ürkek
Ben çakaralmaz tüfek,
Benziyormu dünya, dünyaya...'
ED/Mekan/25.02.2011 kar yağmadı bu yıl.
Erol DalKayıt Tarihi : 25.2.2011 21:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!