Umut kalmadı Şiiri - İbrahim Eroğlu 2

Gelmişim ömrümün sonbaharına
Döküldü yaprağım dalım kalmadı
Umutla bakarken ilkbaharına
Yeşerecek bir tek çalım kalmadı

Onca yıl hayatın kahrını çektim
Daima iyilik tohumu ektim
Kötü kaderime boynumu büktüm
Ayağa kalkacak halim kalmadı

İnsan denizine girip dalmışım
Dost bulurum sandım ben yanılmışım
Okyanus da sanki yalnız kalmışım
Kıyıya çıkacak salım kalmadı

Kısmetim kapalı şansım yok benim
Hangini söyleyim derdim çok benim
Bir kuru ekmeğe gözüm tok benim
Arıdan alacak balım kalmadı

Mutlulukta ömür geride gitmiş
Bu beden çökerken seride gitmiş
Gözlerimin artık feri’de gitmiş
Görecek beyazım alım kalmadı

Sevdiğimi kader aldı yanımdan
Gidince can gitti sanki canımdan
Koparınca onu gönül bağımdan
Koklayacak bir tek gülüm kalmadı

Biçare kalmışım benliğimde ben
Gelmiyor geriye canından giden
Dayanmıyor artık yarım bu beden
Onsuz tutunacak kolum kalmadı

Eroğlu’nun ömrü kahır’la geçti
Her aşı boğazdan zehir’le geçti
Mutluluk bekledi tehir’le geçti
Artık dayanacak solum kalmadı