Kalk gidelim Şiiri - Mehmet Türkan

Eyy ruhum, kalk gidelim, yeni bir ömre doğru
“Melanet” denen dünya, çıksın şu hayatımdan
İki zaman yolcusu, çıkalım kırık dökük,
Gölgem dahi düşmesin, gelmesin arkamızdan

Gidelim unutarak, elde kalan ne varsa
Götürsün rüzgâr bizi, insandan uzaklara
Kalan kalsın, gelmesin, mazim dahi arkamdan
“Demesin ben de varım, Muhtaçsın gitme bana”

Öylesine gidiş ki, aramasınlar bizi
İyi gelecek bize, yeni gün, yeni doğuş
Tebdili zaman gerek, zamanla gitmek gerek
Bitsin artık kalmasın, gönlümüzde ne varsa

Gidelim, unutarak, vazgeçsin dünya bizden
Bulutlara karışıp, kurtulup sesimizden
Demeyelim sakın ha, dünyada şu da vardı
Bir damla yaş akmasın giderken gözümüzden

Küsme sakın kimseye, kimseye sitem etme
Sıkıntı verme sakın, giderken hiç kimseye
Kahır değil bu gidiş, bu gidiş ölüm değil
Belirmesin serzeniş, buğulu gözlerinde

Kırgınlığım şansıma, alıp da gidiyorum
Yaşam başıma bela, terk etmek istiyorum
Bu yaşam da olmadı, tatmadık mutluluğu
Başka bir yaşam seçip, denemek istiyorum