Kalemle Konuştum Bu Gece Şiiri - Hamit Atay

Kalemle Konuştum Bu Gece

herkes uyurken, ben kendimi uyandırdım...
Kalemle konuştum bu gece,
kimse dinlemedi beni…
Zaten anlatacaklarım
herkese göre değildi,
bazı acılar sadece kalemle paylaşılır,
bazı geceler
sadece kağıda sığar…

Kalem sordukça
ben sustum önce.
Sustum…
çünkü susmak bile yorulmuştu artık.
Sonra yavaş yavaş döküldüm,
bir harf,
bir kelime,
bir iç çekiş kadar sessiz…

“Yalnız mısın?” dedi kalem.
Ben cevap vermedim.
Ama o yazdı beni
hiç bilmediğim bir dizeyle.
Bazen en derin yanıt,
bir satırda gizlidir.

“Kim kırdı seni?” dedi.
“Ben” dedim…
Kendimi en çok
ben eksiltmişim meğer.
Susacak yer ararken
çokça kendi içime gömmüşüm kendimi.
Ve o mezarlıkta
şiir yetişmiş dal dal…

Bu gece kalemle konuştum,
ve ilk defa ağlamadım.
Çünkü bazen gözyaşı değil,
dizeyle dökülür iç…
Kalem, neyi anlatmak istediysem
tam yerinden aldı duygumu,
ne eksik bıraktı
ne de fazlasını çizdi.

“Affettin mi?” dedi sonra.
Biraz sustum.
Sonra yavaşça başımı eğdim:
“Bilmiyorum…” dedim.
Belki de affetmek,
bir daha hatırlamamak kadar sessiz bir kabulleniştir.”

Ben bu gece,
kelimeleri sokağa dökmedim.
Kimseyi suçlamadım,
kimsenin adını anmadım…
Sadece kendimle konuştum kalemin ucunda.
Ve her harfte biraz daha çözülüp
biraz daha toparlandım…

Çünkü kalem bir sırdaş gibidir,
hiç yargılamaz.
Ne zaman gitsen,
yeniden başlar anlatmaya.
Ne zaman düşsen,
kaldığın yerden kalkmanı sağlar.

Bu gece,
ne kahramandım kendime
ne de kurban…
Sadece insan oldum,
eksik, kırık,
ama hâlâ yazan…
Hâlâ içinde ışık taşıyan bir karanlık…

Kalemle konuştum bu gece,
ve o bana bir şiir bıraktı.
Ne zaman hatırlarsam kendimi kaybettiğimi,
o şiiri açacağım.
Ve okuyacağım
herkesin sustuğu bir yerden,
yalnızca kalbimin duyacağı bir yerden…

Şiir Hamit Atay