Kalemimin Ey Nûru Şiiri - Gül Yıldırım

‎Kalemimin ey nûru  ,  ilhâm ruh-u
‎cânısın
‎Her bir damarda akan, aşkla dolu
‎yânısın
‎
‎Göz gördü gönül sevdi, seni ey yüzü mâhim
‎Kurbânın olam neydi , bunda benim günahım
‎
‎Yanar ciğerim her dem, yokluğuna ağlarım
‎Bırakma beni ey yâr, sensiz kara
‎bağlarım
‎
‎Sabır mülkümü yıktın Cihân-harâ mısın sen
‎Yandım cânımı yaktın, Şûr-î-yara mısın
‎sen
‎
‎Anlamadım bir türlü, sen nasıl bir sevdasın
‎Her nereye baksam da, orda hüsn_i hüdâsın
‎
‎Gözlerinle bir bakış,  âlem_i  bahar
‎eyler
‎Dilinle bir kelâmın,  şu gönlümü şar
‎eyler
‎
‎gül cemalin görmesem, ey yâr karadır bahtım
‎Zulmünün gölgesinde, yanar kül olur tahtım
‎
‎Şâhid olsun aşkıma arz- ı  semâ derim ben
‎Derdim belli sînede,  gâh pinhân ederim ben
‎
‎Güzel bakan zâtına , zübde-i âlemsin
‎sen
‎Hem yârim hem sultânım,server-i âdemsin sen
‎
‎Son bir kere göreyim, aklım sende kalmasın
‎Ecel gibi sev beni ,kaçmak mümkün olmasın
‎
‎       🧿Beyit       20.11.2025
‎
‎Ey Nûru : ışık ,nur
‎Mâhim : canımın nuru
‎Cihân- harâmısın : çok güçlü
‎Şûr-i yaramısın : acısı mısın, ıstırabı mısın, feryadı mısın?”
‎Hûsn-i hüdâ :ilahi güzelliğin yeryüzündeki sureti
‎Şar : yanmak
‎Bülbül-i şeyda: Aşkından delirmiş
‎Arz-u sema :yer gök
‎Gah pinhân: gizlemek
‎Zübde-i alem: dünyanın en değerli varlığı
‎Server-i âdem: insanların  lideri en şereflisi
‎