Kaldırımlara Sor Beni. Şiiri - Şimdilik ...

Kaldırımlara sor beni…
Sustuklarımı, yutkunduklarımı, kalbimde büyüttüğüm sancıyı…
Gözlerimde gizlediğim fırtınaları,
Hiç kimse bilmez, ama onlar bilir.
Çünkü her gece, sessizce yürüdüğüm o yollar,
Benim içimde kopan kıyametlerin tanığıdır.

Sokak lambaları şahit oldu yalnızlığıma,
Rüzgar duydu en içten iç çekişlerimi…
Bir kaldırım taşına yaslandım defalarca,
Sanki taş değil de senin omuzlarınmış gibi.
Sanki bana son bir sarılışınmış gibi.
Ama taş gibi soğuktu, senin yokluğun gibi…

Kaldırımlar bilir en çok ben sustum.
Her şey üstüme gelirken,
Ben kimseye anlatmadım.
İçime döndüm, kalbime daldım,
Sokak sokak seni aradım…

Her adımda bir hatıran,
Her köşe başında bir vedan kaldı.
Yüzümde hüzün, kalbimde bin ağırlıkla yürüdüm seni.
İsmini geçirmeden dudaklarımdan,
Seninle dolu cümleler kurdum içimden.

Çünkü senin adın, artık yalnızca içimde yankılanır.

Kaldırımlar…
Ne zaman birini beklesem,
Saatlerce aynı yerde dolandım.
Geçen yüzlerin hiçbirinde sen yoktun.
Ama ben yine de bekledim.
Sen gelmezken bile,
Ben seni beklemeye devam ettim.

Bazen bir yağmur damlası gibi düştüm o taşlara.
Bazen bir rüzgarın savurduğu yaprak gibi sürüklendim.
Ama hep oradaydım, hep aynı yerde.
Bir adım geri gitmeden,
Bir umut eksiltmeden içimden…

Gecenin karanlığı çökünce,
Kaldırımlar daha da konuşkan olur.
Sessizliğim onlara karışır,
Kalbimin sesi taşa siner.
Adımlarım sanki birer harf,
Yürüdüğüm yollar bir mektup olur sana.
Ama sen okumazsın beni…
Sen bakmazsın arkamda kalan izlere.

Beni soruyorsan birine,
Kime gittiğimi, nerede kaybolduğumu…

Kaldırımlara sor.
Çünkü ben hiçbir insana anlatamadığımı,
Yalnızca onlara anlattım.
Ve onlar hiçbir zaman sırtını dönmedi bana.
Senin gibi…

Kaldırımlar bilir,
Ben nasıl bir sevdayla tükendim.
Senin uğruna kaç bahar yaktım,
Kaç geceyi gözyaşıyla bitirdim…
Kaç adımı boş yere attım,
Sırf seninle kesişir diye bir yolum,
Kaç kez aynı sokakta kayboldum bilmeden.

Ve şimdi…
Adım hâlâ sokaklarda yankılanıyor belki,
Ama artık içimde senin ismin daha sessiz…
Yavaş yavaş unutulmaya yüz tutmuş gibi.
Ama kaldırımlar unutmuyor,
Çünkü her unuttuğumda,
Onlar bana seni yeniden hatırlatıyor.

Kaldırımlara sor beni…
Bir adımı eksik, bir kalbi yarım tanırlar beni.
Senin gidişinle çöken sessizliğin resmi gibiyim orada.
Ve hâlâ, her gece aynı cümleyi fısıldarım:
"Bir gün gelirsen,

Beni o köşe başında bulursun."
Ya da belki bulamazsın…
Ama sorarsan,
Kaldırımlar anlatır seni beklediğimi…