Kalbin kıyısında büyüyen Ayet

“Oku, ümmetin kalbine inen ilk diriliştir.”

Bir gece indi içime o kelâm,
Ne yıldız sustu, ne Arş’ın yankısı.
Cebrail’in kanatlarından dökülen nurla
Kalbimin seması secdeye vardı.
Ve "Oku!" emriyle titredi varlığım.

Yıldızlar şahit tuttu o anı,
Sonsuzluğun kapısı aralandı içimde.
Ay doğdu karanlığın alnına,
Ve bir ayet –
Kalbimin en tenha kıyısında filizlendi.

O bir nida değildi yalnızca,
Bir çağrıydı insanın kendi aslına.
Yitik ümmetin uykularını delen
Rahmetten dokunmuş bir yankıydı:
"Diril, ey unutuşa düşen kalp!"

Her hece bir secdeye dönüşürken,
Her harf ümmetin uyanan nefesiydi.
Kuru taşlar gibi susan gönüller
Vahyin suyu ile yeşermeye başladı.

Artık içimde bir kitap açıldı,
Ne mürekkep var, ne satır,
Sadece nurdan yazılmış hakikat:
Ey nefsim, oku ki var olasın.
Oku ki Allah seni hatırlasın.

Bu ayet, sadece bana inmedi,
Bir milletin kalbine yazıldı yeniden.
Her susan dudakta yankılanan bir nida,
Her yetim gözde saklı bir hatıra.

Kalbin kıyısında büyüyen bu ayet,
Artık bir yol haritasıdır ümmete.
Ne zaman karanlık basarsa,
Gecenin en derin yerinden
İniverir yine:
“Oku, Rabbinin adıyla…