Bu gece yüreğimin kapılarını aralıyorum yine. Odamın çiğ ışığı altında kalbimin çığlık çığlığa feryadını dinliyorum. Dışarıda bir deli rüzgâr, karanlığın kanını dondurmuş. Ben ise, düşlerimde soru işaretleriyle savaşıyorum. Peki, kim açtı içimdeki bu yaraları? Her cevap başka bir soruya gebe ve ben, bir kez daha kalbimin götürdüğü yere gidiyorum. Bir cümlenin sonuna konmuş cevapsız, fütursuz, pervasız bir soru işareti gibi, gittiği yeri bilmeyen rotasız bir gemi misali kıyıdan kıyıya sürükleniyor, bulunmak bilmez bir cevabı arıyorum. Kalbimin ellerinde kaderime yürüyorum…
Açmamış gonca bir gül gibiyim; ne görüyor, ne de görünüyorum. Ruhuma çekilmiş ellerdeki hançerler, lime lime ediyor her yanımı. Kabuk bağlamak bilmeyen yaralarım acımadan yakıyor canımı! Simsiyah bir gecenin girdabında dört bir yana savruluyorum. Hiç bitmeyen rüyalarım olsun, içinde siyahın olmadığı, rengi bazen beyaz, bazen mavi, bazen de yeşil olan düşlerde huzura koşayım istiyorum. Hani rüyanın en güzel yerinde uyanmasam diyorum! Yani hiç olmazsa, rüyalarda çırpayım kanatlarımı huzura, huzura rüyalarda kavuşayım diye diliyorum.
İçimi kemiren vicdansız bir kuşku ömrümü tüketiyor. Bir güvercinin kanadında aydınlığa doğru yükselirken, kayan bir yıldız gibi ışığımı kör karanlık bir boşlukta kaybediyorum.
Kalbimde, şiddeti bilinmeyen, artçısı bitmeyen depremler oluyor ardı arkasına. Yıkık bir viranedir şimdi yüreğim. Artık ritmini yıkık dökük enkazların altında arıyor kalbim. Işığa bakmıyor artık gözlerim! Kalbimin götürdüğü yere uzanıyor ellerim… Siyah bir geceye teslim oluyor bedenim. Evet, çaresizim ama hepten umutsuz değilim. Yeniden güneşin doğacağı hayaliyle ezelden beri olduğu gibi ebeden Allaha emanetim… İstediği zaman verdiğini alan, dilediği zaman da dilediğini veren Birin himayesindeyim. Muştuya hasretim, Onun himayesindeyim…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta