Kalbimin Umudu Şiiri - Nurgül Ankara

Seni ne ara sevdim adam, hangi ara aldım içeri?
Kapım mı aralıktı, yoksa rüzgâr mı itti seni?
Hiç hesapta yokken, bir akşamüstü sessizliği gibi,
Geldin ve kuruldun gönlümün en başköşesine.

Adını anınca titreyen şu sesim ne zaman alıştı sana?
Hangi bakışında saklıydı bu tılsımlı istila?
Ben savunmasız, ben hazırlıksız yakalandım bu sevdaya,
Mühürledin kapılarımı, anahtarı bıraktın avucuna.

Zaman mı hızlı aktı, yoksa durdu mu dünya o an?
Bir yabancıydın dün, bugün ise damarımda dolaşan kan.
Seni ne ara sevdim adam, ne zaman oldu bu devran?
Hanem artık seninle dolu, geri kalan her şey yalan.

Sormadım mı sanıyorsun aynadaki o yabancı yüze,
Nasıl sığdırdın koca bir dünyayı tek bir söze?
Daha dün ismin bile değmezken dilimdeki ize,
Şimdi her duam sen, besmeleden sonraki ilk kelime..

Gidişin meçhul, gelişin bir muamma gibi saklı,
Kalbim bu zamansız baskında galiba haklı.
Hangi ara bağladın ruhuna bu deli aklı?
Seni sevmek; bir uçurum kenarında çiçek açmaktı.

Şimdi bu hanenin her taşı, her tuğlası sen kokar,
İçimde bir nehir, durmadan hep sana doğru akar.
Seni ne ara sevdim adam? Bu soru beni yakar,
Ama inan, ruhum artık sadece senin gözünle bakar.

Varsın cevapsız kalsın o "ne ara" diyen sorular,
Erisin gitsin içimde biriken o eski korkular.
Seninle yeşerdi yeniden kurumuş tüm dallar,
Şimdi önümüzde çiçek açmış, bembeyaz yollar.

İyi ki sızmışsın içeri, iyi ki çalmışsın kapımı,
Seninle buldum ben ruhumun eksik kalan yanını.
Artık korkutmaz beni hayatın o sert fırtınası,
Gönül hanem artık sevdanın en güvenli limanı.

Bundan sonrası huzur, bundan sonrası bahar,
Senin yanın benim için uçsuz bucaksız bir diyar.
Seni iyi ki sevdim adam, dünyam artık seninle var,
Gözlerimizde ışık, kalbimizde sonsuz bir umut var.