Kalbimin tek sahibi Şiiri - Kamile Kaynak

Senin kalbin de dinlenince anladım, ne kadar yorulduğumu.

Üzerimde yılların yorgunluğu, içimde kırgınlıklar, yüzümde mutsuzluğun çizgileri.

Gerçek aşkı sende bulunca anladım.
Boşa geçen bir ömür benimkisi.

Mutluluğu hep uzaklarda, yanlış yerlerde aramışım.

Meğer mutluluk yanı başımda senin gözlerinde saklıymış.
Gözün gözüme değdiğinde anladım.

Sesinde huzur bulduğum.
Tesadüf mü? Seni bana getiren yoksa
Kader mi?
Sahi ne farkeder.
Sen tesadüflerin en güzeli.
Kaderimin bana nasip ettiği en güzel hediye.
Şimdi koskoca şehri bir kişi için seviyorum.
O gülünce aydınlanıyor günüm.
Huzuru bir tek onun gözlerinde buluyorum.
Onunla uyuyup onunla uyanıyorum.
Buna gecede şahit gündüzde.

Bir tek onun adını anınca gülümsüyorum.
Uzağız belki evet kokunu bilmiyorum.
Sana sarılamıyorum. O güzel yüzüne dokunamıyorum.
Öyle uzaktan seviyorum işte.

Bedenini degil, ruhunu seviyorum.
Bu aşkın sende duruşunu seviyorum.
Saçlarını seviyorum mesela tek teline zarar gelse kendime dert edeceğim saçlarını.

İmkansız olmanı bile seviyorum sevdiğim.
Birgün sana sarılacağım günü hayal edip bekliyorum.
Beklemek de güzel, seni özlemek de.
Senin yolunda bir ömür feda etmek de.
Sen herşeye değersin sevdiğim.
Kalbini yuva bildiğim.
Bir bakışıyla içimi ısıtanım.
Ben seni kendime can bildim.
Canımı canına emanet ettiğim.

Zaman ne getirir, bizden neler alıp götürür bilmiyorum.
Bildiğim tek şey son nefesime kadar sen sevdiğim.
Son anımda bile aklımda, kalbimde sadece sen olacaksın.
Herşeyim ela gözlerine kurban olduğum.
Her gece Rabbime emanet ettiğim.
Dualarda adını defalarca zikrettiğim.
O gülen yüzün hiç solmasın.
Yüreğin dert, keder nedir bilmesin.
Benim kalbim sensin kalbime iyi bak olur mu?
Solyanımın sonsuzu kendine iyi bak olur mu?