Kalbimin Bir Parçası

Odalar sessiz, gece bir mendil gibi serilmiş,
Sadece saatin tıkırtısı ve senin nefesin.
O eski, ahşap koltukta oturuyorsun hâlâ,
Parmaklarında bitmeyen bir iplik yumağı.
Sanki ömür denen şeyi, ilmek ilmek örüyorsun,

Her ilmekte bir hatıra, her düğümde bir sır.
​Sen uyurken bile göğsünde taşıdığın o sıcaklık,
Beni üşüten her rüzgara karşı bir battaniye.
Hatırlıyorum; dizinde uyuduğum o ilk geceyi,
Korkularımı fısıldadığımda parlayan gözlerini.

Senin sesin, bütün fırtınaları dindiren bir melodi,
Yorgunluğumu alıp, yerine huzur koyan.
​Şimdi ben de yürüyorum, kendi yollarımda,
Ama ayak izlerim hep senin baktığın yöne dönük.

Büyüdüm, boyum geçti seni, ama ruhum küçücük,
Hâlâ o ilk elin dokunuşunu arayan bir çocuk.
Biliyorum, saçındaki her beyaz tel, benim acelem,
Zamanı durduramayan, çaresiz bir sevgi.

​Ördüğün o hırkayı üzerimden hiç çıkarmadım,
O yumağın sonu nerede, hiç merak etmedim.
Çünkü biliyorum, o iplik bitse bile,

Senin kalbinde yeni bir başlangıç var.
Ay ışığı vurduğunda parlayan örgü şişlerin,
Bana her zaman, "Buradayım." diyen biri var.