Kalbimin Aşkı Şiiri - Emir Deniz

Yalanlarla bakan gözlerinle doğruyu bulmuşsun
Geriye kalanlarla ölmüşsün
Gelen umarsızlığa ecel bulmuşsun
Yaşlanan gözlere özür olmuşsun

Nankörlüğünle yazardı mektuplar
Sessiz uçuşurdu sözler seninle birlikte
Bizi bizim kadar değersiz bildin
Konuşan gözlerimi göremedin

Unutmuştum insanları,akılsızlıklarını
Güvenmiştim hissettiğimi sanmıştım
Yokluğa düşmüşüm farkedememişim
Kalbimin aşkına inanmıştım,sorgulayamamışım

İliklerimin rüyası hislerimin ilki oldun
Hayır diyemediğim bir sen oldun
Bu aşka sen acı oldun
Zanaatkarlığa düşüren gönlüme sen hain oldun

Yaşadığım zamana karıştı sevgim
Sensiz dalgaların sessizliği anlamsızdı
Dalkavukça aklımın olmasıydı durgunluğum
Asi hayatımın muazzez yaşamına vedaydı sevgim

Mahlukat yüzümde hüzün aradım gözümle Onca sene gelmeni bekledim ömrümce
Bir dönüp bakmadın ufacık gözünle
Haram aktı kaldığım evde

Solan yüzünde bir genç oğlan kaldı kim diye soramadım bile
Seni seven bu gönlüm acı kalmış ağlayıpta dindiremedim
Kuruyan yaşlarda sonum kalmış gidipte bitiremedim
Bir beyaz perde de yalnızlığım kalmış vazgeçemedim
Ele güne revan olmuş bu bedenim gömülemedim

Kırık kalbimde sanem parçan kalmış koparıp atamadım sefaletimde
Gönlüme kurduğun taht başkasına geçmiş gel diyemedim ömrümce
Elimde izin kalmış silemedim gördüğümde
Üstümde kokun kalmış geçiremedim hiddetimden
Yoksulluğunu hazmedemedim kendimi öldürdüm her gece
Kor karanlığımın bir tutam kahrından baygın düştüm bu günde