Kalbimi Sev 1 Şiiri - Doğan Çeçen

Kalbimi sev…
Görünene aldanma.
Güçlü durduğuma bakma,
Ben her gece içimde bir âyet gibi kırılıyorum.

Kimi zaman susuyorum,
Çünkü susmak da bir secdedir.
Kalbimi sev,
Sana söyleyemediklerimde bile saklıyım ben.

Sevgimle sınanmadım belki,
Ama aşkımı, Rabb’e adanır gibi yaşadım.
Sana uzanan ellerim,
Bir duanın ortasında bekleyen cevaptır.

Ben,
Bir dağın gölgesinde değil,
Bir duanın dizlerinde büyüdüm.
Ve öğrendim ki;
Kalp, ne kadar yorgunsa
Sevgi o kadar sadıktır.

Kalbimi sev…
Zira ben seni,
Ne dünya için istedim
Ne de vakit öldürmek için.
Ben seni,
Kalbimde “rahmet” gibi taşıdım.
Bir erkek gibi değil,
Bir kul gibi…

Sana gelmek,
Bir kıbleye dönmekti benim için.
Seninle konuşmak,
Bir tesbihi ellerime dolamaktı.

Beni anlamanı istemiyorum,
Zaten kim anlayabilmiş ki aşkı?
Sadece kalbimi sev.
Yaralarıyla, suskunluğuyla,
Ve her namazdan sonra ettiğim “onun da kalbini yumuşat Allah’ım” duasıyla…

Ben seni sevdim,
Çünkü Rabb’im bana kalp verdi.
Sevdiğimde haram etmedim gözlerimi,
Dokunmadım, dokunsam da incitmedim.
Ben sana haram olmadım,
Helâl düşler kurdum.

Kalbimi sev…
Çünkü ben sana yaklaştıkça
Kendime değil, Yaradan’a benzemek istedim.
Senin yanında
Nefsimi değil, kalbimi giydim.
Yarışmadım seninle,
Seninle birlikte dua ettim sadece.

Bir erkeğin suskunluğu
Sana cümle cümle sevgi anlatır.
Ama sen sessizliğimi yargılama,
Ben o sessizlikte bin ayet saklıyorum.

Kalbimi sev…
Yaralı ama tertemiz.
Kırılmış ama kimsesiz değil.
Yorgun ama sabırlı.
Sen yeter ki sev…
Bir gün demesen de:
“Senin kalbini, kalbimin yanına koydum.”
Ben o günü ömrüm kadar beklerim.