Kalbimi icraya verdim

Kalbimin İcraya Verildiği Gün

Bugün,
kalbim icraya verildi.
Borcu ben yapmadım,
ama bedelini ben ödedim.
Bir başkasının sevilmeyişinin
faturasını ben yatırdım gözyaşıyla.

Gelen hiçbir mektup “sevgi” değildi artık,
hep bir eksik bildirim,
hep bir gecikmişlik.
Oysa zamanında sevdim ben —
ne fazla,
ne geç…
Yalnızca karşılıksız.

Kalbimi hacze gelenler,
hatıralarıma dokunmadan geçti sandı…
Ama en çok onlar kırdı çocukluğumu.
Birini sevmekle
herkesi affedemezmiş insan,
ben onu da geç öğrendim.

İçimdeki evi boşalttılar birer birer:
Kahkahaları attılar sokağa,
umutları çekyat altına sakladılar.
Bir köşede duran o küçük neşeyi de
“anlamsız” diye geri almadılar.

Bugün,
kalbimin tapusu benden alındı.
Artık ben de bilmiyorum
içimde kim yaşıyor,
ya da hâlâ biri yaşıyor mu?

O gün öğrendim:
Sevilmeyen kalpler önce yalnızlaşmaz…
önce ipoteklenir.
Ve sonra,
usulca
sessizce
herkesin olur.

Ama en çok
hiç kimsenin.