Kalbimdeki Sessizlik

Bazen insanın içi öyle ağır bir sessizlikle dolar ki, kelimeler boğazına düğümlenir, dudaklarına gelmeden geri çekilir. Konuşmak istersin ama cümlelerin, kalbinin yükünü taşımaya yetmez; anlatmaya başlasan bile, hiç kimse senin içinde kopan fırtınaları gerçekten duyamaz. En çok da bu anlarda anlarsın; sessizlik aslında bir kaçış değil, en büyük itiraftır. Çünkü susmak, bazen “anlatamıyorum” demekten çok daha güçlüdür. Geceler boyunca yastığına dökülen gözyaşlarını kimse bilmez, sabaha kadar kalbinin çarpıntısını kimse duymaz. İnsan en çok kendi içindeki yankılara teslim olur, kendi sorularının altında ezilir, kendi cevaplarını bulamadığında kırılır. Dışarıdan güçlü görünmek kolaydır, ama içeride kırık dökük duran yanını kimse göremez. Kalbinin sessizliği öyle derinleşir ki, sanki içinde başka bir dünya varmış da sen orada kaybolmuşsun gibi hissedersin. Belki de bu yüzden en büyük yalnızlık, kalabalıkların içinde yaşanır; çünkü kimse senin sustuğun yerden seni duymaz, kimse kalbinin taşıdığı ağırlığı omuzlayamaz. İşte o sessizlik… seni her gün biraz daha içine çeker, biraz daha büyür, biraz daha seni kendine mahkûm eder. Ve sen, kimseye söyleyemediğin cümlelerin yüküyle, kendini sessizliğin ortasında yeniden kaybedersin.