Kalbim yara bere içinde, sanki her an kanayacakmış gibi hissediyorum. İçimde bir boşluk var, karanlık ve derin. Geceleri uyku tutmuyor, gözlerimi kapattığımda yalnızca geçmişin gölgeleriyle karşılaşıyorum. O anılar, sanki birer diken gibi batıyor ruhuma, her birinde biraz daha kan kaybediyorum.
Günler geçiyor, ama yaralarım iyileşmiyor. Her sabah, yeni bir umutla uyanıyorum, belki bu gün biraz daha az acır diye. Ama nafile... Her şey aynı, değişmeyen bir kasvet hakim ruhuma. Sevgiyle dolu olan kalbim şimdi boş ve ağır.
Sessizlik, en yakın dostum oldu. Kelimeler yetmiyor hislerimi anlatmaya. Belki de anlatmamak en iyisi. Sessizlikte, gözyaşlarının hışırtısında buluyorum huzuru. Duygularımın yoğunluğu altında eziliyorum, nefes almak bile zor geliyor bazen.
Bir zamanlar parlak olan gözlerim, şimdi hüzünle dolu. Hayallerim solgun, umutlarım kırık. Ama yine de bir şey beni ayakta tutuyor. Belki de zamanla iyileşecek her şey, belki de yaralar kabuk bağlayacak. Ama şimdilik, bu acıyla yaşamayı öğrenmem gerekiyor. Hüzün benimle, ve onunla nasıl barışacağımı bulmam gerekiyor.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta