Kalbim Kumdan Sessiz Bir Surdu

(Karım’a)

yılan çukurlarında
aşkın beşiklerinde
sıyrılırdım eski derilerimden Furuğ
tetikte

kızgın demirden güneşlerin
koynunda uyurdum
toprakdaşım kara akreplerin
titrek

yurt arardım Furuğ
betondan cangılların kuytularında, yalnız
şehvet kuytularında
azgın

kalbim
kumdan sessiz bir surdu
bırakın kalbimin doğusu
sessizce ağlasın

topraklarımda
dişi bir ırmak akardı kendince berrak
biliyorsun Furuğ inkarın faydasız
kendi vadisinde neşeli kahkalarla
akardı

ve senin perçemindi
ecemi süzen gönlümün üstüme düşen
perçem kalktı lakin
ırmağın üstünde güneş erken battı

kalbim
kumdan sessiz bir surdu
bırakın kalbimin doğusu
sessizce ağlasın