Kimse Sevemezdi Seni Böyle Delicesine, Ölürcesine
Kimse sevemezdi,Benim seni Sevdiğim Kadar,
Yokluğun da Gözümde ki akan Yaşlar yerine Kandamlalarıyla Ağlayarak,
kimse Sevemezdi Seni Ama Ben ben Her gün Her Dakika Her Saniye
ve her gece senin hayalinle Yaşıyordum Bir Umut la bir Mutlulukla Hayata
Bakıyordum Belkide kendimi teselli Ediyordum, Ama seni çok çok
Seviyordum, Bir Gün Düşündüm,Çaresizlik içinde kalmıştım
inan senden başkasını sevemiyordum,senden Başkasına dokunamıyor,
Ellerini tutamıyordum Senin gittiğin günden beri Yıkılmış yokluğunla, Kahrolmuştum
Bazen diyordum nerde o eski Mutluluğumuz,Elimi Tuttuğun an titreyen Ellerim
Gözüme Baktığında Heyecanlandığım Sarıldığın da ısındığım,
ve o sevginle coşan kalbim, gülen gözlerim. Sensizliğin Kahretti beni kimsesizliğim
yıktı beni Dolu verdi ağlamayan gözlerim, bir acı hissettim kalbimde Artık o hey canla
çarpmıyordu San ki.
Kayıt Tarihi : 22.9.2007 05:49:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!