Kalbi Oyulmuş Harfler Şiiri - Hatice Güzen

Sesinle ısınırdı baharlar.
Sonra sustu.
Harflerin ucuna dokunan eller
çekildi, birer birer...
Cümlelerin içinden
kalbimi oydu eller.

Gülüşün,
balkonda asılı kalan
ince bir yazlık gömlek
rüzgâr yok,
hâlâ uçuşur gözlerimde.

Bir bakış,
mevsimleri susturdu bir anda;
şimdi her hece,
uzaklığın yankısında
çatlar içimde.

Bir mektup vardı
gönderilmemiş.
Zarfında solmuş bahar,
satırlarında kurumuş haziran.

Konuşmak,
anlatmak değil
susmakla eş yara.
Göz göze gelmek,
bir ömrü içine gömmekti.

Kelimeler,
sığınılacak yer arar.
İçimde dil kuraklığı;
duyulmamış seslerin
enkazı dolanır dudaklarıma,
kırık sessizlik.

Kalbi oyulmuş harflerle
yeniden kuruyorum sessizliği.
Her suskunluğun altına
imza atıyorum:
“Sen.”

Bilirim,
dönecek ses yerine
tek bakış,
bütün şiirleri ayağa kaldıracak.
En çok o gün,
sadece senin için yazılmış
haykıracak dize:
“Ben hâlâ buradayım.”