Kalbe Çağrı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir sevda değil bu, içten bir arayış,
Rüzgârla taşınan gizli bir sükût.
Bir ses var derinde, “gel” diyor yavaş,
Kalbime düşüyor aşkın ilk vukûf.

Gözlerim bir nurun eşiğinde dur,
Zaman sus pus olmuş, gönlümde uyur.
Teslimiyet gibi ağır bir huzur,
Bir anda var olur, sonra savrulur.

Küllerimden doğar sessiz bir nida,
Ben miyim çağrılan, yoksa çağrı mı?
Her yankı döner de kalbime sığar,
Bir aşk değil artık, varlık ağrımı.

Ve şimdi bilirim; yol bende başlar,
Bir nefes, sonsuzun eşiği kadar.
Her düş, bir secdedir zamana karşı,
Ve ben, Hakk’a döner her yankı kadar.