Kalasın Şiiri - Kutluay Erdoğan

Benim bilmediğim gökler var ufukta
Ve yalnızım
Bu düşüncemde
Kuşkulandığım sesler çınlar
İçerim yoklukta
İçerim varlıkta

Seni sevmediğim günler var
yalan yok
Ve adını anmadığım anlar
kalbimde sızlatmadığım zamanlar
Açarım kapılarımı uzaklardan
Kapıyı çalan yok
kürekle toprak saçsam da
Sefilliğime

Gülünür,
Sevda görünürse uzaktan
Sanki çocukmuşum gibi
Diz boyu karda yarı ıslak gocukmuşum gibi görünür.
Gülünür.
Gülünür halime bakılsa uzaktan
Savaşın ortasında açbilaç
çocukmuşum gibi
Görünür.

Gittiğin yerleri nurlandırma ister
Gönül.
Çünkü saçtıkça üstümüze
Sensizlik dövünür.
Sana hasretimiz
seni uzaktan sevmekle övünür.
Aman durma buralarda
Dışarı soğuk.
Gelirsin diye kapıda bekler
Gelmezsin
Gönül,
dövünür.

Kalasın
Yıktığın duvarların altında
Renklerimizi sen farketmesen de soldurdular
Çıktığın dağların
Bağrında
Şöyle bir verip sırtımızı çayırlara
Uzanamadık
Söylediğin sözlerin nârında
Mutlu bir güne mutlu bir güne
Uyanamadık,
Uyan şimdi yanında umarsızca serilmiş bir kalasın

Esenlikte
Hastalıkta sağlıkta
Musmutlu ve üpüzgün
Kıpkızıl bir gökyüzü altında
Muhabbetle kalasın
Dinginlenme durgunlanma ister
Gönül
Gülünür
Ekseninde dönen kahkalarla
Evren
Övünür kalasın

Benim bilmediğim senler var uzakta
Ve haksızım bu düşüncemde
Seni sevmediğim yıllar var
Gezerim hiçlikte
Evsiz barksız

Yürek işsiz
Bizi öksüz
Gönül hissiz
Sen sizsiz
Kalasın