Kalanın Yükü Şiiri - Nuh Muaz Kapan

Giden sustu,
Ama sesini bıraktı duvarlara.
Adım atmadı bir daha o sokaktan,
Ama gölgesi hâlâ dolanır aralarda.

Bir sandalye çekilmedi hâlâ masadan,
Bir cümle tamamlanmadı—eksik.
Kalan bilir:
Eksiklik, doluluğun başka bir biçimidir.

Zaman yürür, Ama kimi saatler yerinde sayar. Çünkü bazı anlar, Hala birilerinin içinde durur.

Kalanlar taşır sessizliğin yükünü,
Hatırlamanın yan etkisiyle yaşar.
Her hatıra, bir nefestir eksilen,
Ve aynı zamanda,
Bir nefes daha yaşamaktır başkasına.

Ve kalanlar…
Yalnızca yaşamakla değil,
Unutmayarak da yaşatırlar.