Kalamam Şiiri - Tankut Bey

​Ben burada gölgeni öperek yaşıyorum,
her gece. Söndürdüğün ışıkta,
sessizliğin sesi büyüyor.
Bu ev değil, bu artık anıların mahzenidir.
Oysa ben ölmeyi bile çoktan hak ettim, sen gideli.
​Aynada yabancı bir yüz var, benimkine benzeyen.
Ne zaman güldüm, ne zaman unuttum, bilemiyorum.
Kapıyı açsam da, benden gitmeyen sensin, sokaklar değil.
Her yeni gün, aynı yalanı tekrar söylemekten yoruldum:
"İyiyim..."
Gözlerimdeki yağmur durmuyor,
sen şemsiyeyi alıp gittin.
​Pencereden aynı manzarayı izliyorum,
Ama artık ne renk var ne de ışık.
Günlerdir odamda, dışarıda hayat akarken,
O eski kahve fincanın hala masamda.
Ne kadar yıkasam da gitmiyor kokun,
Bıraktığın izler değil, bıraktığın boşluk
Oysa her gülümsemende, her baktığım köşede,
Sanki tuz basıyorlar kapanmayan bir yaraya.
Denedim, unutmak için kapattım tüm ışıkları,
Ama senden kalan tek şey bu duvarların fısıltıları...
Ve ben artık ne seni ne de bu mezarı taşıyabilirim!
Ben burada gölgeni öperek yaşıyorum, her gece.
Söndürdüğün ışıkta, sessizliğin sesi büyüyor.
Bu ev değil, bu artık anıların mahzenidir.
Oysa ben ölmeyi bile çoktan hak ettim, sen gideli.
​Her gece aynı rüya, aynı sahne tekrar ediyor:
Sen kapıdasın, ama sesini duyamıyorum.
Benim en büyük acım, senin umurunda bile değil.
Ve ben artık ne yapsam da o güne geri dönemiyorum.
​Sonunda kapıyı açıp sokağa çıktım mecburen,
Her köşe başında seninle olan anımızdan bir iz var.
Kalabalığın içinde bir gölgeyim, kimse fark etmiyor,
Oysa içimde büyük bir fırtına var, kimse görmüyor.
Geri geldim, çünkü sensiz dünya, bu odadan farksız;
Nereye kaçsam kaçayım, sensiz kalan hep ben oluyorum.

​Ben burada gölgeni öperek yaşıyorum, her gece.
Söndürdüğün ışıkta, sessizliğin sesi büyüyor.
Bu ev değil, bu artık anıların mahzenidir,
VE ARTIK BENİM SONUMDUR!
​Senden giden ben değil, benden kalan her şeydi,
Oysa ben ölmeyi bile çoktan hak ettim, SEN GİDELİ!
Bu mezarda bir saniye daha KALAMAM!