Kalabalıklar İçinde Yanlız Bir Adam

Kalabalıklar İçinde Yalnız Bir Adam

Kimi zaman bir sokak lambasıyım,
Sönmüşüm, görmez beni geçenler.
Kimi zaman bir eski kitap,
Tozlu rafta unutulmuş heceler.

Bir şehir geçer önümden her gece,
Işıkları parlar, gülüşler yankılanır,
Ben bir gölgeyim aralarında,
Kimse bilmez, adım bile anılmaz.

Sırtımı dönerim vitrinlerdeki renklere,
Çünkü içimde siyahın bin tonudur yaşam,
Bir tebessüm çizer yüzüme geçmişten,
Sonra söner... ardından sadece suskunluk kalır.

Kalabalık... ah o kalabalık,
İçindeyim ama dışında gibi,
Bir cümle olurum bazen yanlış yerde,
Düşerim paragrafın kıyısına, eksik ve silik.

Ne dost sesi çalar kulağımda,
Ne de bir sevgili dokunuşu omzumda,
Bazen bir çocuğun gülüşüyle uyanırım,
Ama hemen ardından uyanırım yokluğa.

Bir kahve fincanında izim kalmaz,
Bir masada yerim, ama ismim anılmaz,
Ben konuşurum içimden,
Dışımda dünya başka bir dilde bağırır.

Kalbim eski bir mektup gibi katlı,
Kimse okumamış, kimse anlamamış,
Ve ben hep beklemişim,
Sadece bir çift gözün düşmesi için satırlarıma.

Kalabalıklar arasında yürürken
Ayak sesleriyle değil, sessizlikle yankılanırım,
Çünkü içimde birikmiş bir yalnızlık var
Ses vermez, ama taşar her adımımda.