Kalabalık Yalnızlıklar

Bir şehrin ortasında suskunum yine,
Yüzler geçti önümden, hiçbiri ben değildi.
Bir çocuk ağladı, sesi içime değdi,
Bir kadın güldü, oysa yüzünde kış vardı.

Biraz yorgunluk, biraz eksilmek işte,
Kelimeler boğazımda taş gibi ağır.
Kahveler soğur, geceler uzar,
Ve kimse bilmez, kimse sormaz seni.

Bir parkta oturur gibi, kendi içime çökerim,
Bir martı çığlığı gelir, uzak bir denizden.
Ne yana baksam, aynı boşluk,
Aynı kalabalık yalnızlıklar...

Gözlerimi kaparım, kimseyi görmemek için,
Belki o zaman duyarım kendimi.
Bir sigara yanar, dumanı benden kaçarken,
Bir cümle düşer dudağımdan — hiç kimseye değmeden.

Ve anlarım o an,
Yalnızlık kalabalıktan değil,
Kalabalık — yalnızlıktan yapılmış.