Kahvem Şiiri - Marcus Efendi

Kahvem ve ben çok mutlu
geçinir gideriz, gül gibi
bolca umutlu
bu absürt yığında dahi
bir anlam bulutu

kokusu bile ayrı bir zevk verir
bir an unuturum, sanarım ki sanki
pespembe bir dünyadayım, kanat çırpar
uçarım
tanrılar alemine doğru
bu amansız absürt yığınında olduğumu
unutturur, bir an
borçluyum ona
bir kez de tanrıyı an, derler
ama
"hayır" der, kahvemi yudumlarım

Camus bile ayakta alkışlardı
kahvemle olan ilişkimi görse
sevinir, o dahi uçar
absürtlükten pembeliğe
uçarken göz de kırpar
teşekkür ederdi, bana

bana göre bu da bir uyuşturucu
ama ne yapayım
ben, gülü severken dikenini de severim
dikenini de okşar, öperim
hatta bazen gülü unutur
dikenle yattığım olur
ben de böyleyim
ne edeyim
benim de dikenim bu, der
geçerim