Kahrımı Hafiflet Şiiri - Seyit Cafer Arvas

Bıraktım yaşamayı avuçlarına
yıldızların gölgesinde soluklandım.
küresel yangını dinmedi dünyanın
kalbimi kora çeviren...
Kaçamadım kalabalığından bir caddenin
bir parçası oldum;
al yaşamayı
yoruldum.

Gözlerine bir sürme gibi çekilen gecenin
ve nefes nefese koşan bir atın
ve bir karganın endişeyle bağırışını dinleyen.
Sonsuzluk bir köşede savrulurken
varoluş sancıları irdeliyor beynimi.
Aklımı susturabilirim de
Ya kalbimi?

Yaşamayı avuçlarına bıraktım
Dertmiş kedermiş
Üşürken bir çocuk
Üşümekmiş.
Öldürülürken coğrafyamda kadınlar
Üzülmekmiş...
Aksarken bir ayağı bir köpeğin
dövünmekmiş
Al hepsi senin olsun!

Ölümü avuçlarıma bıraktım
bir inci tanesine bakar gibi bakıyorum hayretle.
Başını okşuyorum ve gülümsüyorum ona.
Geçecek günlerin kahrına
Gündüzün karasına
Gecenin kanayan yarasına
Pansuman olsun.

Al bu gözlerimi
Görmeye hacet yok
Yıkılırken bir hastane,
Yeni doğmuş bebeklerin
İsmi konulmamışken.
Ramallah'ta,
Batı Şeria'da,
Lübnan'da,
Yemen'de,
Doğu Türkistan'da
Ve nicelerinde
Hâlâ birileri gözyaşı döküyorsa,
Kahrımı çek gözlerime,
Görmeyeyim.

Duymayım hıçkırığını
evde aç uyuyan bebeğin
Sağır et beni.
Gözlerimin önünde patla
Ve ben görmeden
Ve duymadan
Bırakacağım avuçlarına yaşamayı.
Lütfen beni anla...

Ellerimi kes
Atamıyorsam bir taşı
israilli bir tankın namlusuna.
Zulüm çağında uzanıyorsam sıcak yatağımda.
Kes ellerimi.
Dokunamayım.
Al yaşamayı avuçlarımdan
Kahrımı hafiflet
/
İçimi saran bu endişeyi
Allah'ım sen hafiflet.
Ve ben verirken yaşamayı avuçlarına
Hiçliğin.
Hiçlik için de varlığı bizlere bahşet.
Bitirilen bir şiiri
Yükünü hafiflet.
Kalemim çok ağır...